Tussen hemel en aarde

daardoor werd de hele wereld anders. Toen gisteren de man in uniform voor hun deur stond, was het kind eerst ijskoud geworden van schrik, want het geloofde dat de man nu ook de moeder zou meenemen, maar neen, hij zei alleen: ‘Morgen komt uw man thuis’. En omdat de moeder niet spreken kon maar alleen lachen en schreien, herhaalde de man: ‘Morgen tegen de avond komt hij thuis.’

Daarom zat nu het kind met opgetrokken knietjes en dichtgestopte oren op de stoel die het voor zichzelf had aangeschoven, en las en herlas de zware tekst die het zóu voordragen terwijl zijn vader luisterde. Hij wilde het zo mooi doen, dat zijn vader dit hele lange jaar vergeten kon. ‘Waarom is deze nacht verschillend van alle andere nachten?⁵ Straks zou zijn vader het antwoord geven.

De moeder zette de kristallen kom met de groene kruiden op tafel, het kind zag het niet. Ze schikte het zout en de bittere wortel en al het benodigde; de bekers voor de wijn en het dekkleed voor de ongezuurde broden, alles gelijk vereist was. Maar het kleed dat haarzelf dekte, lag langs haar leden als een bruidskleed, een weefsel van glanzige verwachting.

‘Neen. Nog niet!’ smeekte hij die Elija was geweest. ‘Laat mij toch niet weten en zijn!’ Maar reeds wist hij en was hij. De Adem stokte en liet hem Jos, hij viel en zijn vreugde woei uit als een kaarsvlam. Hij viel terug in de ruimte en wist voor het eerst weer dat de geschapen dingen licht en zwaar, goed of kwaad konden zijn.

Toen herkende hij de aarde en wist, dat hij Elija had geheten en hoeder van een volk was geweest.

9