Henri van de overkant

madame Pion hem zag. Hij werd de laatste tijd soms hevig gekweld door het verlangen om te weten wat andere mensen nu wel van hem dachten. Zelf vond hij zich minnetjes van buiten en onbelangrijk van binnen, daaraan moest hij altijd denken als hij vreemden ontmoette. Maar ergens diep in zijn hart verschool zich toch nog een kleine hoop dat hij zich misschien vergiste en de mensen hem wèl aannemelijk zouden kunnen vinden, - daarom lette hij goed op als hij voor het eerst tegenover iemand stond. Hij wilde zo graag dat men van hem zou houden, hijzelf hield eigenlijk altijd van alle mensen die hij ontmoette.

Maar nu had ook madame Pion weer het kleine verontschuldigende lachje gelachen dat hij al zo vaak had gezien op nieuwe gezichten. Daar had hij zich dus bij neer te leggen en met de hem ingeboren beleefdheid, probeerde hij toch maar iets van haar rollende woordenstroom te begrijpen. Toen hij echter merkte dat zijn hoofdpijn, die altijd ergens in een hoekje van zijn hoofd lag opgeborgen, zich ging verspreiden onder zijn schedel, gaf hij het op en wachtte tot madame Pion vanzelf begrijpelijk zou worden.

Het eten was nu afgelopen en Henri wilde wel opstaan, maar zij wachtte nog aan de tafel en toen Doortje had afgeruimd en het tafellaken wilde opnemen zei ze: ‘Mais non, mon enfant, apportez donc le café et un petit bout de votre bon fromage hollandais.’ Henri haastte zich om dit tenminste te vertalen en hij zei: ‘Ze wil koffie toe hebben en kaas.’ Doortje trok een bedenkelijk gezicht en daalde weer af naar de keuken.

Maar ze kwam niet terug. Madame Pion wachtte een minuut of wat, toen drukte ze op het elektrisch belletje, dat juist kortgeleden was aangelegd naar de keuken. Dora kwam. ‘Le café!’ zei madame Pion. ‘Koffie,’ vertaalde Henri.

‘Sellie laat zeggen dat ze geen veranderingen maakt voor mijnheer het zelf ordineert.’ Doortje raffelde het onaangename bericht in snel tempo af, ze keek madame Pion aan hoewel ze wist dat die niets kon begrijpen. ‘Que dit-elle?’ vroeg de Frangaise.

Henri zocht voorzichtig naar een nette vertaling, hij vond dat Sellie wel wat vriendelijker kon zijn tegen een vreemdelinge die de eerste dag in Holland was. Maar hij vertaalde toch consciëntieus: ‘La cuisinière fait dire, qu’elle ne peut rien changer au menu avant que mon père soit de retour.’

‘Est-elle folie, cette fille?’ riep madame Pion. ‘Venez avec moi!’ gebood ze Henri, toen stevende ze naar beneden, voorafgegaan door de verontruste Doortje.

‘Du café, et immédiatement.’

‘Je moet dadelijk koffie voor haar zetten,’ vertaalde Henri.

72