Henri van de overkant

ter had gehoord en dat kon hij desnoods ook wel zelf in de krant vinden.

De krant kon hem niet veel schelen, er stond te weinig in waar men van binnen blij of verdrietig van kon worden en te veel over ministers, de gemeenteraad en de Beurs. Maar wat de Beurs en de politiek betrof, dat kon hij niet eens goed lezen door al de moeilijke woorden. Hij las het Handelsblad soms mee over de schouder van zijn vader, dat mocht, maar juffrouw Augusta had nooit gewild, dat hij zelf een krant in handen nam. Henri wist wel waarom, - het was om het feuilleton waarin meestal verliefde mensen voorkwamen. Die konden hem natuurlijk niets schelen, maar juffrouw Augusta wel. Het was grappig geweest om op te letten hoe ze ’s avonds dadelijk het feuilleton naar zich toetrok. Wanneer iemand dan tegen haar sprak, hoorde ze het niet eens. Wat voor gezicht zou ze hebben gezet als ze de boeken en prentjes had kunnen zien die Dorus Steeman meebracht voor de jongens op school! Niet dat Henri zelf zo nieuwsgierig was naar die prentjes. En van Dorus hield hij nog altijd niet. Van de eerste dag dat hij op school naast hem was gezet, had hij Dorus een rare jongen gevonden. Dat was altijd zo gebleven, nu bracht Dorus weer rare boeken mee, die niemand natuurlijk mooi vond, alleen maar raar en vies, en die alle jongens toch wilden zien. Er stond ’s middags altijd een heel groepje om Dorus als die zijn voorraad vertoonde achter het urinoir om de hoek van het Rusland. Maar Henri bleef er nooit bij staan, eerstens omdat het urinoir zo vreselijk stonk en ook omdat hij die prentjes zo akelig vond, zo lelijk dat hij er naar van werd. Misschien was hij ook wel een beetje bang dat hij geplaagd zou worden omdat hij niet echt met de anderen kon meepraten, maar hij wist van zichzelf dat hij dit ook niet wilde. Hij had inderdaad helemaal geen zin om mee te doen, en als Dorus Steeman hem niet telkens zo opdringerig vieze grapjes in zijn oor had willen vertellen, zou hij zeker niet meer van al die dingen hebben geweten dan op zijn zesde jaar. Maar nu wist hij natuurlijk waarom zijn blote lijf er uitzag zoals hij het kende, en dat vond hij niet prettig. Als hij in het bad zat, moest hij nu altijd anders naar zijn lijf kijken dan vroeger, het was de schuld van Dorus Steeman en hij nam hem dat kwalijk. Hij vond het ook akelig dat hij nu precies wist hoe een vrouw er van binnen °n van buiten uitziet. Gelukkig hoefde hij er niet vaak aan te denken, maar een enkele keer als hij op straat achter een dame liep, die erg was ingeregen en dikke ronde billen had, zag hij precies hoe ze zou wezen als ze geen kleren aanhad, en dan was hij kwaad op zichzelf omdat hij het naar voor de dame vond, dat hij zoiets van haar moest denken.

69