Henri van de overkant

afwist en dan had ze er met ons alleen best gekomen, - ik weet toch langzamerhand wel hoe hier de boel draait? - Maar nu hebben we meteen twee mevrouwen, afijn ik ga gewoon mijn gang.’ Henri zat er stilletjes bij. Hij zei niets meer, hij had wel nooit veel gezegd maar de laatste tijd was er zoveel waarover hij moest denken dat hij niet meer tot spreken kwam. ‘Hij tobt!’ zei Sellie tegen Dora toen hij was weggegaan naar school, ‘’t is zo’n stil kind, altijd geweest, maar, je kunt geloven dat hij prakkizeert. - Tot zijn geluk begrijpt hij nog niet wat zijn vader daar mee naar huis brengt. Een actricetje, - nou ik zeg niets, ik wacht af, - maar mijn hart doet me zeer om Henri. Een tweede moeder, - dat valt toch al niet mee als een kind zijn verstand begint te krijgen.’

Maar Sellie had het mis. Henri tobde niet over de vraag wat hij van een tweede moeder te vrezen of te verwachten zou hebben. Hij wist allang dat men de dingen kan zien komen zonder zich van te voren bang te maken. Want er gebeurt toch altijd iets anders dan men verwacht en als men bang is, doet alles veel meer pijn.

Dat had hij vanzelf geleerd bij de tandarts. Als men benauwd bleef kijken naar alle boortjes en haakjes, voelde men de pijn al vooruit. Maar als men achterover in de stoel bleef liggen en door het bovenraam naar de lucht keek, kon men zwevende meeuwen zien of drijvende wolken die telkens iets anders voorstellen. Natuurlijk moest men evengoed zijn handen om de leuningen klemmen als de tandarts boren ging, maar dat kon nu eenmaal niet anders.

Hij hoefde dus nog niet bang te zijn voor de dingen waarmee de Franse dame die hij toch liever niet ‘ma’ noemen wilde, hem later zou kunnen hinderen. Maar hij moest wel veel nadenken over de dingen, die al waren gebeurd en dus vast en zeker zo waren.

Als hij ’s avonds in bed lag, duurde het veel langer dan anders eer hij kon inslapen. Er waren veel vragen en iedere vraag begon met een ‘waarom’.

‘Waarom wil pa een nieuwe vrouw? Waarom wil hij alles weer opnieuw beginnen?’

‘Waarom heeft pa zijn talith niet meegenomen op reis? Waarom moest Sellie het weer uitpakken en terugleggen in de kast?’ ‘Waarom heeft oom Eli zo hard geschreeuwd tegen pa, die middag in het kantoortje, en waarom had hij later rode ogen?’ -En omdat Henri zichzelf geen antwoord kon geven op al die vragen, beloofde hij zichzelf, dat hij oom Eli voor zijn vaders thuiskomst nog een keer zou opzoeken in het oudeherengesticht. Maar er was nog een andere, grotere vraag waarop hij geen antwoord wist, een vraag die hij ook niemand anders kon stellen, maar die

67