Henri van de overkant

zo plezierig uit zijn glimmende bus in de pan schepte. Bij mooi zondagsweer had die Stina vroeger wel afgehaald met hetzelfde karretje, zonder de bussen natuurlijk.

Eens had Henri zelfs mee mogen rijden, dat was een grote dag geweest. Ze waren gereden over de dijk tussen de groene weilanden met randen van gele dotters langs de sloten, en de hoge lucht was veel blauwer boven al dat groen dan boven Amsterdam. Stina woonde nu in een van de witte huisjes met rode daken die Henri op die dag had gezien, hij dacht dat ze er wel leuk in zou passen, ze was ook rood-en-wit.

Het nieuwe meisje Dora was alleen maar een gewoon lang dienstmeisje. Ze droeg ook wel een gepijpt en gesteven tule mutsje en een waterblauw katoentje, maar ze was veel bleker dan Stina en haar haar was valer blond. Henri behoefde nooit om haar heen te snuffelen naar een vrolijk luchtje, als bij Stina. Wanneer ze met z’n drietjes om de keukentafel zaten, praatte Sellie natuurlijk over al de veranderingen die er al waren of nog zouden komen. Henri wist niet anders dan wat zijn vader had verteld maar Sellie wist veel meer.

‘Je nieuwe ma moet een heel mooi mens zijn, en erg sjiek!’ zei ze gewichtig. ‘Ja, als ze ook uit Parijs komt...’ meende het tweede meisje.

‘In Parijs zijn ze lang niet allemaal even sjiek, geloof dat maar. Daar heb je de dochter van sjammes Polak, die is onlangs over geweest en daar was niets bijzonders aan te zien. Maar van haar heb ik juist gehoord dat de nieuwe mevrouw een schoonheid is en al wat ze aantrekt, kleedt haar.’

Henri had natuurlijk een portret gezien, hij vond dat het mooie meisje te veel haar best moest doen om te lachen en hij kon zich ook nog niet voorstellen, hoe ze zou passen in de kamers van het huis.

‘De uitzet brengt die madame Pion van de week al mee,’ vertelde Sellie verder, ‘’t Zal mij benieuwen wat dat wordt, - zo’n mens wordt hier neergezet in een vreemd land voor een huishouding die ze niet kent. Je vader had wijzer gedaan als hij juffrouw Augusta had gehouden.’ ‘Och,’ zei Henri nadenkend, ‘misschien heeft mijn -,’ hij slikte even, ‘- mijn nieuwe ma wel zelf gevraagd of ze uit haar eigen land iemand mocht meebrengen. Ze was misschien bang dat ze eenzaam zou zijn.’

‘Wat nou?’ zei Sellie. ‘Ze is toch zeker getrouwd? Ze komt toch met haar man mee! - Ik zeg dat het veel beter was geweest als de nieuwe mevrouw direct aan een Amsterdamse huishouding was gewend. Juffrouw Augusta had kunnen blijven tot zij overal van

66