Henri van de overkant

andere, machtiger instincten die hem tot handelen dwongen.

‘Als u maakt dat Julie mij accepteert, garandeer ik u een voldoende rendement uit het hotel,’ zei hij en trok met haastige greep het loket neer waarachter weer een gezicht was verschenen.

Madame Pion schoof rustig het luikje omhoog, haar potlood wees omstandiglijk de weg naar de Madeleine op de Plan-Taride die een bijziende Amerikaanse haar voorhield. Toen keerde ze zich naar mijnheer Godschalk.

‘Parlons a coeur ouvert,’ zei ze met een glimlachje. Mijnheer Godschalk vond dat hij openhartig genoeg was geweest. Madame echter sloot nu afdoend het loket en ging voor naar het salonnetje, zij wenste thans zichtbaar haar hart te luchten.

‘Mon cher monsieur, ik zal u precies zeggen wat ik van de zaak denk. Als we een half jaar verder waren gaf ik u geen enkele kans, - u bent meer dan dubbel zo oud als zij, hebt weinig uiterlijke attracties,...’ - mijnheer Godschalk bloosde oranjerood en fronste toen zijn wenkbrauwen, - ‘u bent niet rijk genoeg om haar te imponeren met bijzondere cadeaus, u hebt geen romantisch verleden waarin men zich zou kunnen verlieven. - Onhandig bent u ook nog...’

‘Geneer u niet,⁹ zei mijnheer Godschalk omdat hij toch iets zeggen wilde. Madame ging onverstoorbaar verder:

‘Dus bij een vrouw die haar waarde kent, maakt u niet zóveel kans,’ en zij knipte met laatdunkend handgebaar een denkbeeldige vlo doormidden. Mijnheer Godschalk wachtte rechtop in zijn stoel, hij slikte enige malen zijn speeksel maar zweeg.

Tot uw geluk weet het kleine ding nog helemaal niet wat ze waard is, - ze ziet niet eens dat ze haar daar aan de Folies niet meer missen willen. Ach ja, ze was de laatste tijd ook zo gepreoccupeerd door het lijden van haar vader en nu door die schulden...’

‘Schulden?’ vroeg mijnheer Godschalk gretig. Madame keek plotseling doordringend in zijn lorgnetglazen, zijn ogen gleden terzijde. ‘Schulden van haar vader,’ zei madame Pion. ‘Ach, kleinigheden van oudere datum, de moeite niet waard, maar het kind was immers dol op hem, ze wil per sé alles afbetalen. En dan de hoofdzaak, -de begrafeniskosten...’

‘Zijn die nog niet betaald?’

‘De rekening is al enige malen gepresenteerd, maar waar moet ze het geld vandaan halen? En dit trekt ze zich natuurlijk het meeste aan, - de laatste eer aan haar vader... ach ja het is een gevoelig kind.’ Madame Pion legde haar dikke handjes samen in haar schoot en bekeek ze peinzend. ‘Ik denk erover om zelf die rekening maar te voldoen, - het kind zal er heel dankbaar voor

63