Henri van de overkant

onweerstaanbaar verlokkelijk om over zijn gevoelens voor Julie uit te weiden. Hij voelde dat de woorden, die hij nu voor het eerst hardop zei, al lang ondraaglijk zwaar in zijn hart hadden gelegen, en genoot van de opluchting. Zo praatte hij door tegen het meewarig knikkend hoofd, dat madame over haar papieren hield gebogen, en merkte pas dat hij bezig was zich belachelijk te maken, toen madame opkeek en hij haar smal glimlachje zag. Toen hoorde hij zelf zijn laatste woorden naklinken, een dwepende bakvis zou juist hetzelfde hebben gezegd. Hij beet op zijn lippen en zei: ‘Pardon. Dit is natuurlijk niet interessant, u weet allang wat ik vertellen wil. Ik bedoel: hoe kan ik Julie ertoe brengen dat zij mij accepteert.’ Madame Plons potlood gleed langs een cijferkolom. ‘Mon bon monsieur,’ zei ze al tellend, ‘waarom komt u juist bij mij? Waarom denkt u dat ik me hiermee zou inlaten? Ik heb er totaal geen belang bij, dat u mijn kleine Julie meeneemt naar uw waterlandje.’ Ze schoof het loket omhoog, nam een rekening aan van een wachtend leverancier, opende zuchtend haar zware, zwartleren portefeuille en telde wat papiergeld neer.

‘Wat een tijd, wat een tijd, men heeft zijn zaak nog alleen ten pleziere van de gasten en het personeel. Men zou werkelijk genoeg ervan krijgen. - Als ik een koper wist...’

‘Hebt u al eens gezocht?’ vroeg mijnheer Godschalk voorzichtig. Hij was erop voorbereid dat madame’s steun hem geld zou kosten, maar wenste liever geen kapitaal te riskeren in de exploitatie van een Parijs hotelletje.

‘Ach neen,’ antwoordde madame Pion, en wuifde een vage hand, ‘ik zei dat zo par manière de dire, ik heb er tot dusver nooit aan gedacht om te verkopen. Maar als u inderdaad mijn Julie gaat meenemen naar Amsterdam dan weet ik nog niet wat ik doe. - Zie eens hier, - laten we oprecht zijn - ik ben erg aan haar gehecht.’ Mijnheer Godschalk voelde iets kouds langs zijn ruggegraat glijden. - Madame Plons groene oogjes keken te waterig en te sentimenteel dan dat hij de oorzaak kon negeren. ‘Ja, ik ben heel bijzonder aan haar gehecht en ik wil me beslist niet van haar scheiden. Als u haar meeneemt, ga ik ook mee, dat zeg ik u bij voorbaat, -ik mag er niet aan denken dat ze daar alleen in zo’n vreemd land zou zitten. - Ja, en ik wil toch ook niet mijn hele leven blijven werken, nietwaar, - dus dan zou ik mijn inkomsten moeten hebben, hetzij ik mijn hotel verkoop of laat exploiteren door een gérant...’

Madame Pion had alles reeds grondig overdacht, dat bleek duidelijk. Mijnheer Godschalk voelde zich overrompeld. Maar toch ontwaakte zijn koopmansinstinct slechts half tot de strijd, er waren

62