Henri van de overkant

bewonderaar in later tijd. Van alle vrouwen waarbij hij had geslapen was er geen enkele die hem meer was geweest dan een meer of minder groot genoegen voor Maurice Godschalk. Hij had ze stuk voor stuk ontmoet en geprobeerd en bevonden dat Maurice Godschalk de enig hechte basis van zijn leven was.

Maar nu, in de paar jaren om zijn veertigste, raakte iets los aan deze hechtgeworden egocentriciteit. O, er overkwam hem niets bijzonders, er werd hem niet schoksgewijs een nieuwe wereld geopenbaard, waarin hij weer als een kind de weg mocht gaan zoeken. Zulke ervaringen vallen slechts ten deel aan dichters, misdadigers en tegenwoordig ook aan de patiënten der psychoanalytici. Maar mijnheer Godschalk was dichter noch misdadiger en de psychoanalyse bestond nog slechts potentieel in het brein van een joods genie. Hij begon alleen maar te twijfelen aan zijn eigen persoonlijke waarde, nu hij die ging afmeten naar de mate van blijdschap die zijn verschijning wekte in de glanzigbruine ogen van een klein meisje.

Eigenlijk is dit alles slechts te begrijpen door mensen die dichter bij de vijftig dan bij de twintig zijn en die hebben ontdekt dat het leven hun door de vingers zal glijden als ze er zich niet spoedig aan vastklemmen. Mijnheer Godschalk had zich die paar dagen in Parijs wat vermoeid, hij had de tijd gehad om de rimpels op zijn voorhoofd te tellen, zijn kapper had hem voor de eerste maal gevraagd of hij niet zou overgaan tot het bijwerken van zijn haar, - later zou de verandering zo opvallen... Mijnheer Godschalk ervoer plotseling de levende zekerheid, dat zijn beminde Maurice eenmaal even fataal zou verdwijnen als het vlammetje, dat hij des avonds wegblies van zijn kaarspit.

En vanuit die nieuwe, verwarrende zekerheid had hij plotseling het gracieuze meisje gezien, met jeugd in iedere heupwending, in ieder stapje van haar slanke beentjes. Toen had hij zich vastgeklemd aan dit beweeglijk, bevallig stukje leven, - dat hem nu onweerstaanbaar meesleepte naar de kolk ener wentelende werkelijkheid. Bij die wilde vaart raakte mijnheer Godschalk gescheiden van zijn Maurice, die hij zolang had gekoesterd en liefgehad.

Een jaar lang verdroeg mijnheer Godschalk glimlachend maar met verknepen hartstocht alle wreedheden, die een ongelukkig kind weet uit te denken om anderen te doen lijden.

Hij leed eerst nog maar fysiek, waaraan wel iets te verhelpen viel in een stad als Parijs. In het gesoigneerde bordeel waar hij bij preferentie verkeerde, toonden de meisjes zich wel niet erg gesteld op zijn zwartgallige erotische praktijk, maar dit verhinderde niet dat

60