Henri van de overkant

beeld. Stokjes en lussen met dun-en-dikke halen die allemaal even schuin moesten staan, alsof er naar één kant tegen werd geblazen. Lezen was al een beetje minder prettig want de platen met de letters waren erg lelijk. R, r-oo-s, die plaat was zelfs akelig naar lelijk, want een roos geurt dat men er blij van wordt, en al de fijne blaadjes liggen uitgevouwen of ze wachten op een zacht zoentje, maar op de plaat is alles glimmend papier. Het rekenen is niet leuk en ook niet naar, men zit erbij en legt de stokjes neer en als de juffrouw klaar is met het getal vier, gaat ze verder met het getal vijf, alles komt precies na elkaar en dat zou ook niet anders kunnen want het is rekenen.

Maar het tekenen zou wel anders kunnen, dacht Henri, het was gek dat de tekenuren juist de vervelendste uren waren van de hele week. Hij moest vierkantjes en sterretjes tekenen op vellen ruitjespapier, altijd met zijn potlood langs de lijntjes, en als er genoeg figuurtjes stonden, werden ze ingevuld met faberkrijtjes. Dat was één enkel ogenblik leuk als de kleurtjes moesten worden uitgezocht, maar dan werd de rest van het uur een verschrikkelijke verveling, men moest altijd dezelfde kleurtjes in dezelfde hokjes uitstrijken. Hij werd er soms draaierig van, en op een wintermiddag moest hij naar huis worden gebracht omdat hij had gespuugd over het tekenwerk. Groenbleek werd hij door de conciërge afgeleverd bij juffrouw Augusta, die dadelijk belde om iemand naar de dokter te sturen. Maar nog voor Stina boven kwam, zag ze dat Henri aan zijn eigen tafeltje ging zitten en de krijtjesdoos uit zijn schooltas haalde. Tk wacht nog maar even,’ dacht juffrouw Augusta en nam haar handwerk weer op.

Een uur lang werkte Henri ingespannen aan een zomers groene boom, die zich stond te bekijken in een blauwe vijver, - zijn tongpuntje streek afwezig om het hoekje van zijn mond.

Juffrouw Augusta was gerustgesteld, - ‘ze stoken te hard daar in school,’ dacht ze.

Met de jongens verveelde hij zich nooit. Soms had hij erg verdriet van ze en soms moest hij om ze lachen. Maar altijd-door hield hij zoveel van ze als hij nog nooit van iets had gehouden. Daardoor werd hij toch iedere morgen wakker met een blij gevoel dat hij naar school kon gaan. Als hij het huis uitging, luisterde hij al of hij ze nog niet hoorde lachen en schreeuwen voor de school en als Stina hem bracht, liet hij al op de hoek van de Raamgracht haar hand los en holde weg.

Juffrouw Augusta hield hem altijd vast tot de schooldeur openging, maar Stina bleef bij de hoek staan en als ze zag dat hij tussen de

42