Henri van de overkant

‘O,’ zei Stina, ‘je geraamte? daar zit de rest van je lijf aan vast ’t Is maar dat we in ons model blijven, net zoals mijn zondagse jurk op baleinen is gemaakt.’

‘Hoe kan het geraamte dan buiten je lijf komen?’ vroeg Henri en beschreef omstandig de plaat uit de Gartenlaube voor de luisterende Stina.

‘O,’ zei Stina, ‘dat moest dan zeker een spook verbeelden. Je kan geen geraamte uit iemands lijf halen terwijl hij leeft, alleen als hij dood is. Net als de slager de soepbenen uit het ossevlees snijdt. Maar een mens mag niet uit elkaar worden gehaald, een mens wordt begraven, en dan vergaat alles behalve de beenderen en die graven ze dan later weer op als het kerkhof wordt geruimd.’

Henri luisterde intens, een handje aan zijn kin. Alles tegelijk kon hij niet onthouden, maar hij begreep wel dat dit iets heel belangrijks was. Stina schonk zijn waterglas vol en greep de tandenborstel. ‘Nee,’ zei Henri, ‘eerst moet ik het allemaal weten. - Wat is eigenlijk een spook?’

‘Een spook!’ lachte Stina. ‘Ja, dat bestaat eigenlijk niet eens, maar sommige mensen denken van wel, die denken dat dooie mensen nog wel eens verlangen om op de wereld terug te komen en rond te kijken waar ze geleefd hebben, en omdat ze al vergaan zijn, hebben ze dan nog alleen maar hun botjes om aan te trekken. -Maar spoken bestaan niet, hoor!’

‘Jawel,* dacht Henri, ‘ze bestaan, maar dat kan Stina niet weten, die heeft de Gartenlaube niet gezien. Pa en juffrouw Augusta zijn allebei geschrokken en hoe zouden ze kunnen schrikken van iets dat niet bestaat? Maar ik begrijp niet hoe een dood mens nog eens terug kan komen als hij eenmaal begr aven is -, zou hij zich loswoelen, - en waarom?...’

‘Als ik dood was, zou ik niet verlangen om terug te komen,’ peinsde het jongetje hardop. ‘Mijn moeder is dood en die blijft ook weg voor altijd.’ ‘Ja’, zei Stina ‘je moeder heeft de wereld vaarwel gezegd.’ Stina vond het eng dat een jonge vrouw zich van kant kon maken, dus had ze een mooi woord ervoor gevonden.

‘’t Was misschien toch prettiger geweest als ze in de wereld was gebleven,’ zei Henri en keek, als altijd bij die gedachte, naar het ovale portret van de vriendelijke smalle dame boven zijn bed. ‘Zou er van mijn moeder nu ook nog alleen een geraamte over zijn?’ Stina haalde haar schouders op. ‘Je kan niet in een graf kijken, en dat is maar goed ook, je zou niet veel moois te zien krijgen. Wees maar blij dat je nog op de wereld bent, je kan lang genoeg onder de grond liggen.’

Henri liet zijn tanden poetsen, hij stond zo diep na te denken dat

31