Henri van de overkant

stoel ook weer aan en Henri verwonderde zich niet, dat hij nu, anders dan altijd, aan de overzij van zijn vader kwam te zitten. Even had mijnheer Godschalk van zijn boek opgezien en een verwonderde beweging gemaakt, maar het volgende ogenblik had hij verder gelezen. Nu zat Henri dus alleen aan een hele lange kant van de tafel. Juffrouw Augusta legde een stapel oude tijdschriften naast hem neer want op vrijdagavond keek hij altijd plaatjes en soms vertelde zijn vader er dan wat bij. Juffrouw Augusta had een heel hoge stapel van die tijdschriften gekocht in de Oudemanhuispoort, ‘Gartenlaube’ heetten ze.

Henri bekeek de plaatjes. Ze konden hem eigenlijk niets schelen want de meeste begreep hij niet, maar de Gartenlaube hoorde bij de vrijdagavond en dan was het prettig om naast pa te zitten en zijn vinger te zien wijzen in de plaatjes. Natuurlijk kon hij vanavond niets vragen, dus sloeg hij haastig blad na blad om.

Totdat hij kwam aan een grote plaat over de hele bladzij en opeens ingespannen moest blijven kijken. Het was een dame en een heer die samen op een bank zaten, allebei met een bloemenkrans om hun hoofd, maar die mensen waren niet het voornaamste, want men zag ze alleen maar in de verte zitten achter een opgeslagen gordijn. Voor dat gordijn stond iets of iemand, Henri wist niet precies wat, maar het was iets dat zich in zijn ogen prikte zodat hij ernaar moest kijken. Het leek op een mens en was geen mens. Het was gemaakt van witte stokken die precies het model gaven van een mens, precies zoals Henri wist dat een mens getekend moest worden. Het had dwarsstokken aan zijn schouders en rug en bovenaan, voor hoofd, een rare witte kop, zonder ogen en met een dubbele rij grote tanden. Het magere monster hield iets in zijn hand dat een groot mes aan een steel leek, en hoewel ’t geen ogen had, keek het toch uit grote gaten angstaanjagend naar de twee mensen met de bloemenkransen.

‘Wat is dat?’ vroeg Henri, met zijn vingertje op de prent. Hij was vergeten dat hij niet spreken wilde en staarde met grote ogen op de plaat. Juffrouw Augusta keek eerst naar mijnheer Godschalk of hij antwoorden zou, maar hij was verdiept in zijn boek. Toen boog zij zich over de prent, schrikte en keek nog eens naar mijnheer Godschalk. Maar die las.

‘Dat heet een geraamte,’ zei juffrouw Augusta. ‘’t Is geen mooie plaat, kijk maar liever verder.’

*Wat is een geraamte?’ vroeg Henri en tekende met zijn vingertje langs alle lijnen van de vreemde figuur.

‘Het wordt ook wel skelet genoemd,’ zei juffrouw Augusta.

‘En wat is dan een skelet?’ vroeg HenrL

28