Henri van de overkant

langs de rokzoom. Hij vermoedde houtworm, maar wilde de blijkbaar diep geïnteresseerde geestelijke niet nodeloos teleurstellen. °t Is wel degelijk van voor de reformatie,’ constateerde hij alvast. De wijdopen ogen van de pastoor hechtten zich gespannen op mijnheer Godschalks handen, die bewegende handen leefden tenminste, ze waren anders dan het onveranderlijk beleefd gladbleek gezicht erboven.

‘Maar,’ - mijnheer Godschalk had nu juist een groep wormgaat-jes blootgelegd - ‘of u lang plezier van de vondst zult hebben?...’ ‘Hoezo mijnheer?’ De pastoor hield zijn adem in.

*’t Is lelijk vermolmd,’ zei mijnheer Godschalk en zette de madonna terug voor de eigenaar. ‘Jammer, ’t is goed Frans werk, begin dertiende eeuw.’

‘Begin dertiende eeuw?’ vroeg de pastoor en slikte krampachtig. Zijn magere adamsappel trilde hevig, mijnheer Godschalk bemerkte het met bevreemding en onrust.

‘Begin dertiende eeuw,’ sprak hij haastig. ‘Zie maar, de plooien worden al losser en de arm met het kind strekt zich buiten de verticaal. Jammer dat het zo vermolmd is, anders was het nog geld waard ook... Maar wat gaat u nu beginnen, scheelt u iets?’ en mijnheer Godschalk wenkte angstig in de richting van de bediende: Water! - De pastoor veegde heftig met een grote vuile zakdoek over voorhoofd en ogen, de zweetparels stonden op zijn neus. Mijnheer Godschalk, als jood en estheet dubbel afkerig van al wat aan ziekte en dood herinnerde, rilde bij de gedachte dat de oude man tegenover hem een beroerte zou kunnen krijgen in zijn huis. *Neen, neen,’ weerde de pastoor hem af, ‘’t is niets, ik ben wat zenuwachtig, en dan de verre reis. - Maar bent u heel zeker dat dit beeld omstreeks twaalfhonderd is gesneden, - zó zeker dat een ander expert me niet meer kan teleurstellen?’

Mijnheer Godschalk glimlachte zelfbewust en toegeeflijk. ‘Ik ben hier in Amsterdam wel ongeveer de aangewezen expert voor kerkelijke houtsnijkunst, Eerwaarde. Maar ik wil u wel een introductie bezorgen bij de conservator van de collectie in het Rijksmuseum, dan kunt u nog eens hetzelfde horen wat ik heb gezegd.’ Nu snikte de pastoor hoorbaar achter zijn zakdoek. ‘Maar kan ik dan niets voor u doen?’ vroeg mijnheer Godschalk, pijnlijk in de war. Hij zag de schouders van de oude man moeilijk op en neer schokken, toen greep hij een Murano drinkglas dat juist onder zijn bereik stond en snelde naar het fonteintje in de gang.

Maar de pastoor schudde zijn hoofd tegen het glas water dat mijnheer Godschalk hem voorhield en drukte zijn armen stijf langs zijn zijden tot zijn lichaam zich weer wat kalmer hield. Hij wilde

9