De doolhof

gelachen.” Toen zond hij mij heen met een spottend vermanenden vinger en bevorderde mij tot luitenant.

Sindsdien had ik een eigen plaats bij den troep. Ik bemerkte dat men mij een vrijheid liet die de andere jonge officieren ontbeerden. Blijkbaar had mijn kolonel opdracht om mij armslag te laten, want hij keek niet meer naar mij om. Ik en mijn ruiters konden leven en vechten naar eigen verkiezing. En wij vochten!

Wat herinner ik mij van al die oorlogsjaren, de drie van mijn eersten veldtocht en de latere? Niets van het werkelijk gevecht, de charge, het handgemeen. Voor herinnering zijn woorden noodig en waar bloedig wordt gevochten en iedere spier zich op eigen verantwoording spant, schrijft het verstand geen notities. Van mijn oorlogsdaden zou ik evenmin kunnen berichten als van mijn omgang met een vrouw, een aangeboren kieschheid verbiedt den man het beschrijven dier uiterste roerselen. O zeker, als ik mijn oogen sluit, kan ik zien hoe een aanrennend dragonderregiment zich golf na golf over een heuvelrug stort, maar wat geschiedt in den schok van mijn ontmoeting met die losgelaten orkaan, weten alleen nog mijn armspieren en mijn knieën die zich om paardeflanken voelen klemmen.

95