De doolhof

viel mij wel eens lastig. Klaarblijkelijk vond hij het amusant om iemand te kunnen dwarszitten, die naar zijn onderstelling nog minder recht tot spreken had in dezen kring dan hij. Gewoonlijk liet ik het heertje lachend links liggen, maar zooals het met dergelijke windhonden gaat, hij kefte net zoolang tot ik hem eindelijk een schop moest geven.

Op een middag dat we na een oefenrit terug -keerden naar onze kwartieren, zag ik tot mijn ergernis, dat ik tusschen het kreupelhout een winkelhaak had opgeloopen in mijn besten uniformrok. Het was een onaangename schadepost voor iemand, die slechts met overleg uit de schuld blijft en spijtig toonde ik mijn vestingbouwkundigen vriend mijn gehavende mouw.

Plotseling trok het drukke baronnetje zich zwaaiend den hoed van het hoofd en vooruitrijdend, begon hij lachend en gesticuleerend een collecte bij de rest van het gezelschap. ,,Voor een verlaten weeskind zonder hemd,” schreeuwde hij, op mijn mouw wijzend, en sleepte de anderen mee in zijn flauw plezier. Ieder tastte in den zak en even later bood hij mij zijn hoed vol koperen munten. „Huil maar niet meer, stakkerdje,” zei hij.

Het volgend oogenblik traande zijn eigen blauwgestompt oog. „Dat zal je berouwen,

89