De doolhof

niets kunnen verhinderen, ook al had hij geleefd. Maar hij was kort tevoren in een duel gedood.”

„Dat zijn droevige en duistere dingen,” zei ik peinzend. „Ik ben blij dat ik mij in Nancy moet melden en niet in Versailles.”

„In Versailles kan alleen een heilige of een demon zonder ergernis leven,” glimlachte mijn voogd. „Of een verstandig mensch als ik, die niets van het leven verwacht dan den dood. Op mijn wijze amuseer ik mij zelfs nu en dan met de dwaasheid der dingen.”

„Als ik Comte d’Auzun was,” begon ik heet, maar beet meteen mijzelf op de tong. Hoe viel het mij in om dezen man te willen kapittelen?

De graaf was opgestaan en zijn handen op tafel steunend, boog hij zich naar mij over. „Ga voort,” zei hij. Ik verwonderde mij over zijn oogen, zij waren niet oud op dit oogenblik, er was een vlam in ontstoken.

„Wat zou je doen als je Comte d’Auzun was?” drong hij aan.

Ik moest wel antwoorden. Ook ik stond op. „Dan zou ik de graaf van Auzun willen zijn,” zei ik rondwijzend langs de oude paneelen, „en mij niet wenschen te amuseeren met de dwaasheid van hovelingen. Ik zou dankbaar zijn voor iederen dag dat ik hier onder mijn

82