De doolhof

Hij legde een klemmenden nadruk op zijn laatste woorden, toen trok hij de knarsende deur achter zich dicht. Ik vroeg hem niets. Zijn genepen lippen toonden overduidelijk dat hij mij niets meer had te zeggen.

Wij hadden gesoupeerd. Ik zat tegenover hem en tusschen ons beiden lag de tafel in schoone wanorde in den schijn der veelarmige kandelaars. Op het glanzend brocaat hieven de zilveren wijnkannen, de bonte vruchten-pyramiden en een half ontbeende zwijnskop op zijn gedreven en verguld plateau, zich overrijk boven het blauwporselein servies, waarin goud en purper het wapen der Auzuns stond geëmailleerd. Een zeldzame Bourgogne, uitsluitend voor den kasteelkelder gebouwd, fonkelde in mijn glas als een vloeibare robijn. Rondom wekende wijde wanden, van beschot tot balkenzolder met goudleer bespannen, terug naar een diep-bronzen schaduw, waaruit van afstand tot afstand uit weggedonkerde familieportretten een enkele hand, een blazoen, de schittering van een zwaard door den lichtkring der kaarsen brak. Nimmer had ik dergelijke grootheid aanschouwd en ik voelde, ondanks mijzelf, een zekere bewondering voor den man die dit alles als achtergrond tot zijn leven kon stellen.

79