De doolhof

levenlooze woestijn, bepoeierd met dorre verveling. Dan, aan het eind der ontzenuwende reis, volgde het eene spannende uur van kinderangst, als ik in tegenwoordigheid van mijn voogd en oog in oog met hem stond en tenslotte de ondraaglijk trage terugreis naast den bleeken bediende, die voor mijn welzijn had te zorgen.

Met mijn arm om den nek van den vos bleef ik toezien. De palfrenier was afgestegen en hield de paarden, de koetsier wachtte met opgestoken zweep, terwijl de lakei van zijn standplaats boven de achterwielen neersprong en de bel ging luiden. Ik glimlachte, want ik wist dat niemand zou luisteren. Suzanne was des morgens haar wasch gaan spoelen in de beek en mijn gouverneur had zich met zonsopgang ter processie begeven achter het miraculeus Mariabeeld, dat tot den noen door de appelbongerds zou worden gedragen. Mijn moeder was als altijd ingesloten in haar appartement met haar kleine handmeisje, een zacht kind, dat geen anderen plicht had dan het verzorgen der geesteszieke.

De lakei luidde en luidde dat de duiven van den daktil vlogen. Eindelijk steeg het zwartge-kleede factotum van mijn voogd uit de koets, zijn geelbleek gezicht teekende alweer minder uitdrukking dan de laatste maal. Staande op het

7