De doolhof

moeite wrikte hij de deur los en een flambouw grijpend die in den muur was bevestigd, liet hij mij vuur slaan om de teer te onsteken. Toen droeg hij de toorts vooruit door een warnet van gemetselde gangen, klaarblijkelijk oude vluchtgangen. Terwijl ik hem volgde, trachtte ik herkenningspunten te ontdekken, die mij zoo noodig den terugweg zouden kunnen wijzen, maar behalve de flambouwen die van afstand tot afstand langs den muur hingen, vond het oog niet anders dan een smallen koker van effen grijzen steen.

Eindelijk hield hij stil voor een tweede deur van smeedijzer en hier zag ik een console met een vijfarmigen kandelaar. Hij liet mij de kaarsen ontsteken, doofde de flambouw en trad voor mij uit naar binnen, de kandelaar hoog boven zich houdend.

Een korten tel duizelde het mij. Ik stond in een ruim vertrek dat niet anders was dan een enkele spiegelende ruimte. Wanden en zoldering weken terug naar een eindeloos perspectief en het duurde even eer ik mij rekenschap gaf, dat zij aaneengesloten waren bedekt met spiegels. Achter mij hoorde ik gedruisch en toen ik omzag, was zelfs de toegang verdwenen, de graaf had de deur gesloten. Ook haar binnenzijde bleek een spiegel, ik kon haar omtrek niet terugvinden.

72