De doolhof

Mijn hart sloeg of het barsten ging. Wat ik nauwelijks had durven hopen, werd werkelijkheid. Vrij en gevaarlijk leven als officier in de glorierijke legers des Konings, vreemde landen doortrekken, mijn bestaan dagelijks heroverend met de punt van mijn degen, welk een vooruitzicht! Ik had kunnen juichen en dansen van geluk. Maar ik bleef ingetogen zitten binnen de gesneden leuningen van mijn fauteuil, sloeg met mijn zakdoek naar een mug en boog.

, Je kunt je melden bij den staf van den duc d'Angers in Nancy. Voor je uitrusting wordt gezorgd. Is er nog iets datje zoudt willen vragen?’'

Wat was het dat mij deed opzien en den weerloos hongerigen blik deed betrappen van een oud man ? Het moet de gebarsten klank van zijn stem zijn geweest, een korte seconde slechts. Ik voelde mij getroffen. „Zie”, dacht ik, „zijn tijd is voorbij, de mijne moet komen en hij weet het. Daarom ziet hij mij aldus aan.” Ware ik ouder geweest, zoodat ik de toonschaal der nauwelijks waarneembare uitingen van een beheer scht edelman beter verstond, dan had ik begrepen welk een orkaan van emotie moest woeden achter zijn alweer geloken oogleden. Nu begreep ik alleen, dat het oogenblik mij het stellen van mijn dringendste vragen toestond. Ik schraapte mijn keel en zeide:

67