De doolhof

En weer klonk haar kreunende klacht.

Toen steeg voor het eerst de roekelooze lust tot verweer in mij omhoog, die mij later in de legers des Konings met een lach den tegenstander tegemoet joeg. Weg met het wikkend verstand! Wat deerde mij de waarschuwing tot voorzichtigheid en lijfsbehoud? Hier en nu, deze minuut is mijn. Ik laat mij niet wegzenden. Hier ben ik, een mensch, uw genoot, een antwoord op uw roep. Laat mij u ontmoeten!

Ik weerhield haar aan haar sidderenden schouder van verdere vlucht en nam haar schokkend lichaam tegen het mijne. Ze ademde diep, als een hongerende die men brood reikt. En zooals deze diep bijt in het reddende voedsel, drukte zij haar hoofd vast aan mijn borst. Ik wist: Nu tast zij naar een mensch. God weet hoe lang haar niemand heeft aangeraakt. Ik liet begaan en sloeg mijn arm dichter om haar heen. Een jonge vrouw met vaste, slanke vormen. Het leven was redeloos en God ver van zijn wereld, dat dit leed kon bestaan! Een blinde teederheid legde mijn vingers streelend om haar wang.

Maar zeker werkte ook in de vrouw haar natuur, die behoeden wilde en sparen. Zij maakte zich los. Wel vluchtte ze niet meer, doch ze hief dringend en afwerend haar hand omhoog.

„Wees verstandig,” sprak ze eenvoudig, „en

54