De doolhof

verandert van uur tot uur. Of ben ik het die verandert?”

Ik luisterde of de stem een antwoord had, maar alleen de nachtwind ruischte nog, hoewel ongeboren tonen boven zijn accoord bleven zweven. Toen ik opsteeg en wegreed, droeg ik het stille luisteren mee in eiken vezel en zelfs de vos zette zijn hoeven omzichtiger in het zand van den weg. Zoo dook ik omhoog uit het zwart van de kastanjelaan en daar, plotseling, stond ik tegenover een zwaar bouwwerk dat, naar ik meende, het hospitium der Benedictijnen was. Rondom ingesloten door hooge muren, zag het er weinig gastvrij uit, maar men had 'mij verteld van zijn hoogen ouderdom en ik onderstelde dat het wellicht in troebele tijden door vestingwallen versterkt was geworden. Ik steeg af en mijn vos aan den teugel voerend, liep ik langs den muur om den ingang te vinden.

Stellig had ik slecht opgelet, meende ik, toen ik teruggekeerd aan mijn uitgangspunt, nergens poort of hek had gezien. Maar ik was gewend om te vinden wat ik zocht en dus bond ik den vos aan een boom en liep van dichtbij speurend langs den voet van den wal.

Al gaande, werd ik steeds meer gevangen in den toover van den Meinacht. Het gedierte van veld en bosch, eerst in den aanvang van zijn kort

50