De doolhof

IV

Parijs hield mij niet langer dan de paar dagen, noodig voor de rust en het nieuwe hoefbeslag van mijn vos. Blijkbaar was ik te jong om te worden geboeid door de physionomie van menschen en dingen en dit immers is het eenige wat een groote stad de eerste weken van zich laat zien.

Versailles bezocht ik zelfs niet, hoewel mijn gouverneur dreigend en vleiend betoogde, dat ik tenminste een vleugje hoflucht moest inademen eer zijn geweten hem toestond om mij als volleerd edelman aan mijn voogd voor te stellen. Ik lachte hem in zijn gezicht uit. Waar had hij mij anders kunnen brengen dan aan een bediendenuitgang? Wel verwonderde ik mij dat mijn voogd zelve mij nimmer naar Versailles had bevolen, waar hij zijn appartementen had. Het was vreemd dat hij mij steeds tot zich liet komen in de enkele maanden die hij op zijn kasteel doorbracht. Maar zooveel in de verhouding tot mijn voogd was min of meer onverklaarbaar. Ik liet het erbij liggen.

Het eenige dat ik, waarschijnlijk om den ironischen blik van Jeróme te trotseeren, in Parijs wilde leeren kennen, waren de meisjes van ple-

46