De doolhof

op deze vreemde wijze in mijn huis verschijnt. Er zijn hier eenige vrienden bijeen voor een geestelijke oefening en men heeft geen bezwaar dat gij eraan deelneemt zoo dat uw eigen wensch zou zijn. Naar wat ik vanmiddag van u hoorde en ge mij zoojuist hebt verteld, gaat ook bij u de liefde tot God en den mensch boven leer en wet.”

„Dat gaat ze zeker,” zei ik. „Doch ik wil van geen geheimen weten, die anderen in gevaar zouden brengen als ze mij werden ontfutseld. Ik ben jong en bij een kan wijn zegt men soms dingen die men niet wenscht te zeggen. Als uw kring behoort tot een der vrije secten die door Kerk en Koning worden vervolgd, is het beter dat ik uw bijeenkomst niet bijwoon. Ik ben noch voor noch tegen deze dingen, niet mijn hoofd wikt maar mijn hand. En nu mijn hand die oude mishandelde stakker heeft bevrijd, behoeft mijn hoofd slechts te verzinnen hoe ik haar veilig onderbreng, zoodat ik zoo vlug mogelijk kan verderreizen.”

Een glimlach spreidde zich uit de fijne lach-rimpels naar de oogen waarin ik keek. „Ge hebt gelijk, jonker. Met twintig jaren is men een andersoortig werktuig Gods dan met vijftig. Maar mijn hoofd kan uw hand allicht bijstaan. Wilt ge niet hierblijven tot ik na onze bijeen

38