De doolhof

en overwon hem eindelijk door het aanbod om hem onderweg in enkele groote steden te ontmoeten, zoodat hij zich van mijn welstand zou kunnen overtuigen. Op deze belofte ontving ik ten slotte een goedgevulde beurs, die mij een eind weegs brengen zou. Doch bij bleef zichtbaar beleedigd en toen de koets zich in beweging zette, staarden de bolle en de scherpe facie, als twee profielen op één munt, mijn afscheidsgroet voorbij.

Ik wachtte nog tot bij het zachte vallen van den lenteavond de onrust mijner moeder zoover was afgenomen, dat ik het wagen kon haar te bezoeken. Haar handmeisje wees mij meelijdend op het arme ineengekrompen figuurtje, weggedoken in een hoek van de sofa. Haar blonde, slechts even doorgrijsde haren, die anders bleekgoud geborsteld onder haar kantkapsel lagen, hingen haar nu verward om de ooren en tus-schen haar gespreide vingers zagen haar opge-gespalkte oogen mij ontzet aan.

,,Het is Sieur Jean, mevrouw,” zei het meisje, maar mijn moeder hoorde noch verstond haar woorden. Ik was niet teleurgesteld, want ik was gewend, dat ze mij slechts een enkele maal herkende. Gewoonlijk maakte ze een diepe révérence, als voor een hooggeplaatst persoon.

26