De doolhof

Dien middag bleef ik nog bij mijn hut, ving er de grootste forel die ik ooit had gezien en bereidde hem tot een afscheidsmaal. Nooit heb ik eigengevangen visch en zelfgeschoten gebraad gegeten of ik voelde mij eerbiedig en dankbaar. De tong van den visscher en jager proeft anders dan die van den verwenden hoveling, die met sausen en kruiden vermomt wat zonder verbeelding wordt neergeslikt. De jager proeft in zijn gebraad den geur der thym en marjolein waar-tusschen hij en het wild leven, de visscher geniet in het blanke vleesch de frischheid van lucht en water. Mijn forel smaakte zoet en licht naar boschframboos en beekval en ik was hem er dankbaar voor.

Toen de schaduwen lengden, kwam mijn vos, die tot dan ongetuigd had mogen grazen tus-schen de stammen en legde zijn hoofd over mijn schouder. Op zijn stom verzoek maakte ik mij gereed om te gaan. De hut bereidde ik tot een lange afwezigheid, ik stak een prop in den schoorsteen en rolde de dekens in oliedoek. Had ik geweten hoe mijn afwezigheid zich zou rekken, wellicht had ik deuren en ramen wijd geopend voor de planten en dieren van het bosch, opdat ze mijn domein zouden beërven. Maar voorbij den rand van het heden kunnen geen oogen zien. En zoo heb ik later in mijn leven

18