De doolhof

zende prediker dien ik in Rouaan had ontmoet, zeven jaar tevoren.

Ook nu ging hij rustig en zelfbewust in den staat die hem paste. Eerst toen hij vlak voor ons stond, scheen hij zich mij te herinneren, want ik zag zijn groet van hoofschheid overgaan naar vriendelijkheid. Doch hij maakte geen enkele toespeling. Hij zeide, dat hij zoowel onze taal sprak als de landstaal en dat hij gaarne zijn diensten aanbood om misverstand uit den weg te ruimen.

Ik moet bekennen, dat ik schrikte van zijn aanwezigheid, hij was de laatste mensch dien ik hier wenschte te ontmoeten. Nimmer had ik geheel vergeten, dat hij mij een plaats had toebedeeld tusschen hen die van goeden wille zijn en bij zijn aanblik realiseerde ik mij te scherper, hoe ik tot dusver had gefaald. Het was een pijnlijk oogenblik, doch ik zette er mij overheen, door hem kortaf opdracht te geven om de woorden van den smid voor mij te vertalen. Het was voor ons beiden beter zoo mijn omgeving hem niet kon verdenken een uitgeweken Hugenoot te zijn, dien ik eerder had ontmoet.

Hij sprak even met den smid en deelde mij toen mede, dat deze inderdaad niet kon doen wat ik vroeg. Deze dorpsgemeente, zei hij, behoorde tot een Protestantsche secte, die tracht

171