De doolhof

wel ik iets van de landstaal verstond, kon ik zijn boerendialect niet volgen. Dus keek ik om mij heen naar een tolk, maar geen dier heeren bleek aanwezig. Ongeduldig rakend, beduidde ik den smid dat hij te doen had wat hem werd gezegd en dat ik geen tijd had voor zijn praatjes.

Intusschen was het dorp rumoerig geworden. De menschen kwamen aanloopen in hun eigen-aardigen zwaren klompengang, meer nieuwsgierig dan vijandig. Ik wendde mij weer naar de kerkdeur en wenkte met een sussende hand naar den adjudant, opdat hij de zaak verder zou regelen. „Wij betalen je goed voor het werk,” zei ik duidelijk articuleerend tegen den smid, „maar je moet haast maken.”

De man schudde het hoofd. „Ik kan het niet doen,” zei hij.

„Waarom niet?” vroeg ik. En weer begon hij een langademig betoog waarvan ik geen woord verstond.

Onder de dorpelingen kwam beweging. Achter hen was een huisdeur opengegaan en op den drempel stond een man waarvoor zij haastig plaats maakten. Hij kwam naar onze groep toe, zijn muts in de hand, schijnbaar een simpel handwerker. Maar bij den eersten blik dien ik op hem sloeg, herkende ik hem. Het was de rei

170