De doolhof

hap geproefd, want onze trein was weinig mobiel, zoo zelfs, dat de regiments-hoefsmid nergens was te vinden en ik al kreupele beesten zag. Ik was slecht gehumeurd en mismoedig en toen tenslotte mijn eigen schimmel een ijzer verloor, vloekte ik op iedereen en alles wat mij in den weg kwam. Nauwelijks waren wij dan ook in het gehucht of mijn adjudant haastte zich om een hoefsmid te zoeken. Intusschen braken onze ruiters al de kerkdeur los, want zij verlangden naar een droge ligplaats. Ik liet hen begaan, vooral omdat er niet genoeg stalling was voor onze paarden en de kerk de eenige groote ruimte bood.

Mijn oppasser kwam al aanloopen met een pot heete brij, dien hij bij een boer van het vuur had gehaakt en juist zou ik mij in een kerkbank tot eten zetten, toen mijn adjudant zich opgewonden kwam beklagen, dat de dorpshoefsmid ondanks al zijn praten en dreigen, weigerde om onze paarden te beslaan. Hij verstond wel niet wat de man zei, maar zijn gebaren spraken duidelijk genoeg. Nu had hij hem bij mij laten brengen opdat ik maatregelen kon nemen.

Ik liet mijn brij voor wat ze was en ging naar buiten. Daar stond de smid, zwartbesmeurd en nog in muts en voorschoot tusschen twee bewakers. Ik wenkte dat hij kon spreken, maar hoe

169