De doolhof

troep, de voorste kameraad onder kameraden, neen, ik was een van de hooge heeren geworden, die achter de gelederen veelmeer hun hersens inzetten dan hun degen. Reeds dadelijk ervoer ik dit teleurstellend feit toen ik het bevel overnam van mijn voorganger. Zes escadrons ruiters draafden mij salueerend voorbij, honderden en honderden mannen, maar zij waren mij allen gelijk, naamloozen in een en dezelfde dracht. Ik zou met hen kunnen manoeuvreeren, hen in den strijd werpen en terugtrekken zooals een jongen met looden soldaten speelt, maar nooit zou ik meer hun naam en spotnaam kennen of om hun streken lachen, als in den tijd toen ik nog de cornet Jean-qui-rit was.

Onze veldtocht voerde mij Noordwaarts naar de Erflanden en de Burgerrepubliek en ook dit maakte alles anders dan tevoren. In mijn vorige campagne hadden wij ruiters de wijde vlakten doorjaagd zonder huis of akker te ontmoeten; als wij op menschen stootten, waren het soldaten, troepen van den vijand. Maar hier drongen wij langzaam vooruit, stad na stad bezettend, niet langer blijmoedige avonturiers die hun leven wagen, maar ongewenschte vreemden die een langjarige ordening verstoorden, die zich indrongen binnen een menschengemeen-schap welke van ouder op ouder had bestaan.

164