De doolhof

Maar toen ik opdook uit mijzelf, hervond ik onder de lentezon het begin van een glimlach. Mijn vos, aan eigen verantwoordelijkheid overgelaten, was een boschweg ingeslagen en rondziend moest ik dankbaar erkennen, dat hij als steeds mijn innerlijkst verlangen had geraden. Langs een hollen weg waar de eerste kamperfoelie juist was ontloken, droeg hij mij tot aan een beek en daar, langs de bedding opwaarts, tot aan het kleine eiland waar ik mij in mijn jongenstijd een houten hut had gebouwd. Het was een eenzame plek, ver van eenige hoeve of huis. Bijwijlen, als mijn lichaam bevredigd na dagen van jolijt, van vrijage of geslaagde jacht niets meer te wenschen wist, legde ik het te slapen in de rust van mijn kleine hut en ontwaakte er te midden der ruischende en geurende bosch-wereld tot een stil uur van lust aan mijzelf en het andere. Stak ik mijn handen in het vlietende beekwater dan werd de glijdende koelte mij een geheime begroeting, in het zachte neigen der boomkruinen herkende mijn blik het antwoord op een onuitgesproken vraag. Kerken betrad ik maar zelden, want de bigotterie van mijn gouverneur had mij kopschuw gemaakt, maar het blauw van eereprijs langs een vochtiger, diepgroenen beekwal was mij hemelscher schoon dan de pronkmantel der Moedermaagd. En als

15