De doolhof

wige mensch in den eeuwigen doolhof der wereld. Ja, hier stond ik in uiterste eenzaamheid, rondtastend tusschen al dit duistere en onkenbare, dat mij aan iederen kant benauwde en bedreigde. Nog steeds in beweginglooze afwachting, zonder houvast naar eenige zijde, hoorde ik weer de woorden van mijn voogd: „Mijd niet uit vooroordeel mijn onschuldig labyrinth. Het kan u nog veel leeren.” Thans breidde dat gezegde zijn beteekenis uit tot ver buiten zijn vorige grenzen. De doolhof nam wereldwijde vormen aan, heel het onontwarbaar bestel van oorzaak en gevolg scheen erin begrepen. In angst sperde ik mijn oogen en zag, hoe het zwarte duister rondom zich langzaam in draaiende beweging zette.

Maar eer de duizeling mij wegzoog, sloeg ik instinctmatig een kruis.

Heel eenvoudig en doodgewoon zooals elk Christenmensch dat doet. Ik raakte mij aan voorhoofd, borst en schouders. Maar het volgend moment was alles anders geworden. Ik had weer een lichaam met een hart dat klopte, ik had armen en beenen die zich konden bewegen, ik had een hand die kon vatten. Ik was niet langer een hoofd dat dacht, ik was een compleet mensch van vleesch en bloed en warmte. Wat doe ik hier onder den grond? vroeg ik mij af.

153