De doolhof

wel door het luik als ik zijn eten liet zakken. „Je bent een juweel van een knecht Jeróme,” zei hij „maar ik vrees dat je in de hel hiervoor zult branden.” Ik geloof dat hij zich vergiste.”

„Misschien ook niet,” zei ik hard, maar hij negeerde mijn woorden..

„Niemand dan ik wist waar hij was, de andere bedienden meenden dat hij een verre reis maakte. Toen gebeurde het, na weken en weken, dat ik, al pratende met een knecht die een jachtroer schoonmaakte, een schot hagel in mijn beenen kreeg.”

Mijn hart kneep samen. Ik ging begrijpen wat was geschied. Ook de stem van den knecht klonk gejaagder, maar hij beheerschte nog zijn woorden.

„Ik moest beslissen. Een ander sturen met het voedsel of den jonker laten hongeren. Het was een zware keus, wij hadden samen gespeeld toen ik nog de koeien dreef. Maar ik had een bevel van den graaf. Dat besliste alles. Ik heb een rijknecht met een ijlbrief naar Versailles gestuurd, hij mocht desnoods zijn paard doodrijden. Maar de graaf was niet in Versailles, hij was op een geheime missie uitgezonden. Toen ik weer kon loopen, na zes dagen, was het te laat. De jonker had niet gewacht, misschien was het alleenzijn niet goed voor hem. Een

10    MS