De doolhof

Ja, dat was een gebaar waarvoor ik mij niet hoefde te schamen. Een man bedriegt niet zijn degen noch de degen zijn man. Recht, scherp en betrouwbaar kennen zij elkander. Was deze vecht-ter dan de ware Jean Louis Armand dAuzun?

„Wil mijnheer de graaf niet verder gaan?” vroeg Jeróme.

Wij betraden het knekelhuis. Maar nu ik wist wat komen ging, hield ik mijn critiek als een schild voor mijn aandoeningen en trotseerde zoo de ijzingwekkendste verrassingen. Ik ontmoette een geraamte, dat over een geldzak gebogen een tweede skelet van zich afschopte. Ik zag een gevecht tusschen twee fel moordlustige tegenstanders, die elkaar den degen tusschen de holle ribben plantten in een onuitgevochten duel. De officier in mij protesteerde heftig, het leek profanatie, dit eeuwig duel waarbij geen bloed vloeide.

„En hier zijn de twee interessantste groepen,” zei Jeróme, terwijl hij met een specialen sleutel de deur opende. „Dit heeft mijnheer de graaf geheel voor eigen genoegen opgesteld. Behalve ikzelf en thans Uwe Edelheid heeft niemand dit ooit gezien.”

Ik volgde zijn wijzende hand. Het was inderdaad merkwaardig, dat een man wien in Versailles een eigen appartement was toegestaan,

126