De doolhof

dat den boeren bij die gelegenheid een begrafenismaal moest worden geboden waarover hun kinderen nog zouden spreken. Bij dit alles boog Jeróme met zijn gewone onderdanigheid, gaf mijn orders door en keerde terug met hetzelfde stomme vraagteeken op zijn gezicht. Blijkbaar had ik hem nog niet de order gegeven die hij verwachtte.

Of verwachtte hij geen order maar een vraag ? Den derden avond, nadat hij mijn kleeren had opgeraapt en de bedgordijnen opzijgeschoven, wachtte hij zoo zichtbaar eer hij de kaarsen doofde, dat het mij begon te benauwen. Maar ik had hem niets te zeggen en liet hem gaan.

Doch inslapen kon ik niet. Na een dag van niets dan vervulde wenschen had ik moeten overglijden in den rustigen diepen slaap der gelukkigen, maar uur na uur verliep en nog lag ik met wijdopen oogen binnen de stijlen van het ledikant. Allerhand beelden doken op. Nu ik in het duister op mijzelf was teruggewezen, schoven mijn hersens last na last in den molen van mijn verstand en naarmate de nacht voortduurde, moest ik mij bekennen, dat ik mijzelf wel drie dagen lang een maskerspel had voorgespeeld, doch dat achter ieder masker dezelfde oude twijfel school. Zeker, mijn moeder was gravin van Auzun, zij was de echtgenoote geweest van hem

122