De doolhof

thentieke handteekening droeg van den Koning.

Ik schoof het vel van mij af en stond op. Dit was te verbijsterend, mijn hersens weigerden hun dienst. Ik belde en liet mij door mijn oppasser een paard zadelen. Terwijl ik wachtte, dronk ik bij lange teugen een kan zuren land-wijn, die zeer wrang op de tong lag. Toen zat ik op en reed heen.

Appelbloesem, lichtblauwe lucht, witte huisjes tegen groenende heuvels, — en alles zonder licht, een banaal, vervelend plaatje. Meisjes, die schuw opzien naar een jong edelman, misschien droomen zij van den prins uit het sprookje? Onzin. Zij zien een knappen jongen die kussen kan, — maar waarom zou hij kussen? Waartoe al dit doen en draven een leven lang? Men behoeft niet te willen en te handelen. Het andere, de anderen handelen voor ons. Een mensch, een oude intrigant, schopt mij weg en het is goed, hij raapt mij weer op en ik heb te gehoorzamen. Zelfs na zijn dood. Wel, Jean-qui-rit, je dacht vrij te zijn, dien middag vier jaar geleden toen je hem trotseerde? Je komt nooit vrij. De oude man heeft niet voor niets Ministers gemaakt! Ook met jou kan hij doen wat hij wil. Hij voert nog voogdij na zijn dood!

Ik reed en reed en het legerpaard onder mij bewoog als een marionet naar mijn wil. Had ik

IIO