De doolhof

chaos regeert? Ik had beter mijn teugels kunnen houden. Mijn vos, opschrikkend uit zijn droom-staat van moeheid en verstijving, struikelde, gleed af en stortte langs de helling. Ik sloeg naar voren over zijn kop, een kort oogenblik rolde ik mee, toen bleef ik met een schok hangen.

Het volgend moment was wellicht het vreemdste van mijn leven, dat toch avontuur genoeg heeft gekend. In helder licht, wisselend en bont, trok tafereel na tafereel van mijn verleden voorbij, zoo treffend alsof ik alles opnieuw beleefde. Geen herinneringsbeelden waren het, maar nieuwgeschapen werkelijkheid, weer deed ik, greep ik, handelde ik, gelijk ik eerder had gedaan. Alleen, nu ik dit alles onder woorden breng, moet ik erkennen, dat iedere begeleidende gedachte ontbrak. Ik voelde alleen vreugde of spijt. Het was of de gedachten die mij hadden bijgestaan tot de keuze der handeling, overbodig waren geworden.

Hoe lang dit moment duurde, weet ik niet. Plotseling werd mijn werkelijkheid weer teruggezet in de wereld van den gierenden sneeuwstorm en vond ik mij in mijn teugels verward, boven den afgrond hangen. Een meter boven mij stond mijn vos in een kleine spleet, de beenen krampachtig vastgezet in een brokkelige ijslaag. Ik hing met mijn volle gewicht aan zijn bit en hoofdstel.

102