De doolhof

voorhoede, had ik mij met mijn mannen nog door den vijand heengeslagen.

Maar door de sneeuw slaat men zich niet met mankracht heen. Tegen de traag neervallende grootvlokkige bergsneeuw, hardnekkig, geluidloos, genadeloos als het noodlot, maakt een ruitertroep geen kans. Wij reden, trapten, waadden door de witte passen, over de witte hellingen en naarmate de sneeuw rees en rees, smolt onze troep iederen dag verder weg, werd mijn geordend, vast gedisciplineerd escadron een onsamenhangende, kreupele karavaan, verloren in een witte woestenij. Nu en dan viel achter mij een enkel schot, dan wist ik, daar heeft weer een beest het genadeschot gekregen, weer een man zonder rijdier gaat zijn ongeluk tegemoet. Tenslotte durfde ik niet meer omkijken als we aan een top den afgelegden weg konden overzien. Het was altijd hetzelfde. Terzijde van den weg, langs de helling, de neergestorte paardenlijken en hun bloedig spoor. En op den weg, naast de bereden soldaten, de kruipende zwarte stippen van de manschappen die onherroepelijk moesten achterblijven.

Nacht na nacht, soms ook des daags, bleef het sneeuwen. Ieder van ons kende nu het vonnis: Wie loopt, sneeuwt onder en bevriest of wordt door de wolven gevreten. En iederen avond, als

99