De Jacht op de Vlinder

terugboog toen hij overleunde om te rusten tegen haar rust. Onder de droomhemel leven veel onbegrijpelijkheden en zijn begrijpelijk.

Shen Ti Yü, aan de voeten van de Heerser, wist nog nu, na drieduizend dagen, dat de buigzame meisjesrug van Tuï begrijpelijk was geweest in zijn arm, voor immer begrijpelijk, en zo zeker het zijne als de schittering der kleurige vlindervleugels, die eenmaal, in zijn kindsheid, waren opgewiekt van een pruimen-bloesem naar zijn herinnering.

Doch in het naaste moment was de wereld weder verkeerd tot zichzelve door het kort bevel van de Hoge Ambtenaar, die plotseling stond achter de taxis-haag en met zijn beide helpers drie zwarte schaduwen wierp op het maanlichte pad.

Tuï had alleen gezucht als een kind, dat gewekt wordt, toen de vingers van haar vader sloten om haar pols. Maar Shen Ti Yü, in de greep van de twee helpers, had begrepen, dat een paar trillende vlinderwieken hem langs de lange weg naar de Glanzende Stad hadden gelokt, om te sterven in de Hof van de Heerser.

9