Het oogenblik

In den zwalkenden chaos zochten zijn oogen in vertwijfeling naar iets dat vast bleef staan, hij wilde niet vallen, nu niet, ergens achter hem was de bediende met den luchter. Zijn handen zochten, tastten naar behoud, toen vonden ze onder hun bereik de eiken balustrade.

Ze grepen, omgrepen het hout, en de vertwijfeling waarmee ze grepen, klemde als ijzeren schroeven. Aan dien greep hield Lord Tyne zich rechtop.

Hij stond nog en zag nog. Maar het was zonderling, dat hij neerzag op handen die niet behoorden aan hem-zelven. Dit waren de handen van een ander, van Colo-nel Harton, zijn oom, waarom waren die teruggekeerd? — hij had ze toch dood gezien, die handen, een geelwitte huid, gespannen over blauwe knoken, ■—■ uit de linker had hij zelf met moeite den dolk losgewrikt na de nederlaag bij Lagore, ■— een overwonnen bevelhebber kan niet blijven leven om zijn soldaten te zien martelen, ■— maar de handen hadden gekrampt in vertwijfeling, ■—' zonderling, dat ze nu teruggekomen waren. -—* Zijn oogen staarden naar die vreemde handen en zochten naar een herinnering, hoe waren die handen geweest, vroeger, voor ze de handen werden van den kolonel? *—’ hij wist dat niet meer, ■— maar plotseling sloeg een groene vonk uit den smaragden zegelring licht in zijn bewustzijn. Dit was zijn eigen ring en dit waren zijn eigen handen, «—- de kolonel lag begraven, al vijftig jaren, bij Lagore.

Lord Tyne zag neer op zijn eigen vertwijfelden greep en nog eenmaal verzette hij zich, nog eenmaal ontspanden zich zijn pezen, volgde zijn bloed de gewende banen, hernamen de dingen om hem heen hun plaats. Hij liet

45