Het oogenblik

„Populariteit komt vanzelf als de tijd daar is, men behoeft er geen jacht op te maken. Maar natuurlijk heb ik mijn plannen met Harton Castle .... neen, Mr. Dunsty, dit is niet voor de pers bestemd."

De journalist stak zijn vulpen weg. Alfred Josiah keerde zich tot den Deken, zijn stem neigde naar ver-tr ouwelij kheid.

„Men behoort deze dingen te zien in een breeder verband, nietwaar? Zie hier nu toch eens rond, •— het zou toch zuivere excentriciteit zijn, — doorgevoerde koppigheid, •— om een dergelijk bouwwerk nog als particulier te willen bewonen I En daarbij, hoe ontzettend oneconomisch, nietwaar? Maar als men Harton Castle kon overlaten aan een instelling van algemeen nut, <— denk nu eens aan een tehuis voor herstellende drankzuchtigen, ■—■ dan zou men daarmee toch duidelijk den groei van het maatschappelijk verantwoordelijkheidsbesef demonstreeren, —- zoo iets zou een voorbeeld zijn, .—-men zou stellig de publieke opinie treffen."

„Een daad zou het zijn," juichte de Deken, „een persoonlijke daad!"

„Een cultureele daad," verbeterde Alfred Josiah, „opruiming van feodale resten „restanten . . . ." waagde de kleine journalist.

Een bloedgolf sloeg suizend in de ooren van den man die luisterde, in die kringende welling doofden de stemmen weg. De hall zwaaide rond, een geel waas deinde om de lichtkronen die meezwaaiden. De blauwe si-garettendamp spiraalde als een verstikkende walm langs een verre stoomhamer die maatvast bonsde. Lord Tyne wankelde boven zijn voeten.

44