Het oogenblik

reuzenadem. De vlam vroeg niet, de vlam dreef haar eigen weg recht door de knetterende takken, de vlam verteerde de duisternis en lichtte hoog over de dalen om Harton Hill. Rondom in den golvenden schoot der valleien lag het land der Hartons, dat altijd daar liggen zou en altijd zou dragen onder den arbeid van menschen. Maar de gewelfde nek van den heuvel droeg evenzeer, droeg vuur dat de valleien verlichtte, dat hun het aanzicht gaf in den nacht.

Lord Tyne had gestaan en gestaard, lang, te lang voor Zijne Koninklijke Hoogheid die een einde wenschte aan dezen langen dag van representatie, te lang ook voor de gasten die kuchten in de verwaaiende rookflarden. Achter hem steeg een steeds drukker gepraat en gelach, maar hij hoorde het niet, hij dronk met gretige oogen het roode woeden der vlam, steeds verlangend dat de sproeiende vonkenregen hooger stijgen zou, dat de vlam nog niet zou behoeven te dooven.

En het vuur minderde niet, lang en gestadig zou de houtstapel blijven branden, tot in den nacht. Eindelijk had Alfred Josiah Harton een hand gelegd op den arm van zijn oom en gevraagd of deze zich niet vermoeide bij het lange staan.

Toen hadden zijn oogen de vorstelijk stijgende vlam losgelaten, hij had zich weer gewend naar de menschen om hem heen. Onder den rossen gloed, die gelaat naast gelaat verlichtte, had hij teruggevonden de hard-nekkig-aangename trekken van den prins, waaruit de glimlach echter al machteloozer wegzakte, en toen met snellen blik het gepreoccupeerd gebaar van zijn neef doorgrond, die voor allen tezamen den uitvlucht zocht om heen te gaan.

31