Bruiloft in Europa

ging naar Otto’s zijde en gaat verder.

‘Ik woon liever niet in een hotel in mijn eigen stad/ zegt Otto bedaard. De trein stopt. Passau.

Mr. Haymaker en zijn vriend kuieren langs de trein. Mr. Hunter wil ook deze juist aangekoppelde Oostenrijkse locomotief filmen, hij voelt zich groeien als hij denkt aan de indruk, die de incapabele speelgoedma-chines van diverse nationaliteit zullen maken naast zijn opnamen van de machtige Amerikaanse reuzen, die de verbinding tussen twee Oceanen onderhouden. Hij neemt onder welwillende belangstelling van een trein-poetser de puffende locomotief, dan een close-up van een roestplek op de drijfstang en daarna een tweede van het magere, grijze machinist je, dat juist zo tevreden zijn pijpje stopt, leunende over de ijzeren railing. Doch hierbij wordt zijn glimlach zo vernederend voor de omgeving, dat de treinpoetser zich omkeert en aan het werk gaat.

‘Je had gelijk zo straks,’ zegt mr. Hunter. ‘Het is hier afgelopen. Welke bedrijfsorganisator houdt zulke oude mensen in dienst?’

‘Waarschijnlijk een directie die op te hoge pensioenlasten zit,’ onderstelt Haymaker. ‘Ja old man, ik geloof ook dat het hier afgelopen is. Ik wilde Wernizek daarnet niet voor het hoofd stoten, zulke mensen zijn altijd nog eerder geraakt dan je denkt. Maar nu zal ik het jou wel vertellen. Weet je wat zijn Europa is, Hunter, dit hele Europa met al die belangrijke gebouwen en instellingen? Een Museum, Hunter, een groot Historisch Museum. En dat nog slecht georganiseerd ook, ze hebben niet eens kaartjes gezet bij de voorwerpen, iedereen kan er bij denken wat hij wil.’

37