De wonderbare genezing

uitzien, want anders is het mal, dat je ze hebt gemaakt. Ik geloof, dat ik in den beginne zoo prettig werkte aan dat gordijntje omdat ik hoopte, dat iemand het gezellig zou vinden bij me.

Gisteravond is juffrouw de Groot bij me binnengekomen. Ze bracht het roze puddinkje van alle Dinsdagen. En ze vroeg of ik de volgende maand niet de achterkamer zou willen nemen omdat ze jonge luidjes kan krijgen op deze voorkamer. „U bent overdag toch naar kantoor,” zei ze, „en zoo’n jong vrouwtje wil natuurlijk graag aan de straatzij wonen."

Eigenlijk zit ik ook wel graag aan het raam. Vooral op Zondagmorgen als de kerk aangaat. De menschen loopen dan zoo rustig. Maar ze heeft gelijk, als ze meer kan krijgen voor deze kamer moet ze om haar kinderen denken, en dat jonge vrouwtje zal vaker aan het raam kunnen zitten dan ik.

Ik zal er niet om verhuizen. Want dan moet ik toch ook alles van zijn plaats halen. Mijn zeil en de gordijnen passen precies in de achterkamer en juffrouw de Groot zorgt wel goed voor me als ze den tijd heeft. Stakkerd, ze ploetert hard genoeg om er te komen met ons en met haar pensioentje.

Maar ik heb toch wel spijt, dat ik moet opstaan nu ik juist was gaan zitten. Ik had de kamer net zoover, dat het geen pensionkamer meer leek.

Ik had nog nooit mijn handen echt vuil gemaakt. Thuis was alles altijd schoon, daar kon een kind niet vuil worden. En als we uitgingen, wandelden we.

6