De wonderbare genezing

Straks toen ik van kantoor kwam, moest ik even op de brug blijven kijken, de lucht tusschen de boomen was zoo ijl. De lantarens waren wel aan maar gaven nog geen licht, ze waren alleen maar kleine schitterende plekjes tusschen de boomen. Het licht in de lucht was nog alles.

Het licht scheen kleuren over de wolken. Om de wolken was muziek van kleuren.

In de gracht spiegelde alles terug en daar werden de kleuren pas gekleurd. Er was violet en lichtrood en zachtgroen zooals de zee is.

Nu begrijp ik waarom ik die zachte lila zij heb gekocht voor mijn handwerk. Maar het was dom, want daarvan kan men geen gordijn maken.

Ik heb Rob's kettingringetje maar afgedaan. Natuurlijk heb ik daarbij gehuild. Niet om Rob. Maar om mezelf. Ik heb nu zulke leege handen.

Het divankussen is ook klaar. Het is natuurlijk even flets als het gordijntje. En de bloemen zijn ook te precies. Maar het lapje, dat over was en de zijde zijn nu tenminste gebruikt.

Zatermiddag komen Lientje en Clara bij me theedrinken. Ik heb ze vanmorgen gevraagd en ze wilden wel. Dat viel me mee, we praten zoo weinig op kantoor. W^e kennen elkaar niet.

Nu weet ik opeens, dat ik ze niet gevraagd heb om te praten. Maar omdat mijn kamer nu heelemaal klaar is en aangekleed. Als je nieuwe dingen maakt voor jezelf, moet er iemand anders zijn, die weet hoe ze er

5