De wonderbare genezing

Altijd op de trottoirs naast moeder; Cor en ik droegen dezelfde manteltjes. Toen ik onlangs oude juffie de Zoete opzocht, trok ze nog haar verrukt, spits mondje over ons lieve stelletje.

Later was er ook altijd een meid of een werkster, die het werk deed waarvan men vuile handen krijgt. Maar straks heb ik ze vuil gemaakt, heelemaal zwart, tot onder mijn nagels. Want ik heb mijn kachel uitgehaald en aangelegd. Hij brandde al een week, juffrouw de Groot legde hem aan voor ik thuis kwam. Maar vanmiddag niet, want ze is met Jopie naar de polikliniek geweest voor zijn beentje en ze heeft zoo lang moeten wachten. En dan heeft ze nog de narigheid, dat Jopie in het gips moet. Misschien wel niet in het gips moet, maar zij rekent op het gips omdat haar de dingen nooit meevallen.

Ze vertelde me dadelijk alles, aan de trap al, dus het verwonderde me niet, dat de kachel niet aan was, hoewel ik merkte, dat ik het haar toch een beetje aanrekende, toen ik het koude ijzer voelde.

Dus toen wilde ik het zelf doen, ik kon het haar natuurlijk ook niet meer vragen, ze was zoo aan het jachten in de keuken. En Jopie huilde.

Het is heelemaal nog niet zoo gemakkelijk om een kachel aan te maken. Ik moest mijn tijd afwachten. Ik moest geduldig zijn en goed opletten wat het vuur wilde. Telkens moet er een houtspaan of een stuk turf verlegd worden. De vlammetjes nippen aan alles, maar ze willen lang niet alles grijpen.

Toen opeens, juist terwijl ik dacht, dat mijn bouwsel gedoofd ineen zou zakken, knetterden de vlammen hoog

7