De wonderbare genezing

ik een dik, gebonden boek gebruiken voor al de gewone dingen, die ik opschrijf? Misschien verscheur ik binnenkort wel weer alles, zooals ik vroeger ook heb gedaan, toen Rob pas naar Indië was. Toen had ik ook al een aanloopje genomen om iets op te schrijven, —■ de woorden, die ik tegen hem had willen zeggen als ik gedurfd had. Ik had een beetje hoop, dat ik ze hem zou durven sturen. Maar dat ging toch niet. Ik ben niet zoo brutaal.

October.

Xk heb gewandeld. Meer dan twee uur. Dat was wel een beetje lang, maar het was zoo heerlijk.

Natuurlijk ben ik direct het park ingegaan. Er hangen nog een paar gele bladen aan de iepen. En de beuken hebben zelfs nog heel wat loof vastgehouden. Als de zon daar doorheen schijnt, is er rood en blauw in de schaduwen. Dat is mooi.

Maar het mooiste is, dat de boomen zoo stil staan. Ze ademen. En nu en dan laten ze een blad los. Zoo vanzelf, ze laten het stil gaan.

De lucht was ook stil om de boomen heen. Ik moest heel rustig loopen.

Dat was juist het heerlijke. Gewoonlijk moet ik te hard loopen. Om een tram te halen of om uit te wijken voor een auto. En dan moet ik willen om hard te loopen. Maar nu liep ik precies zooals ik moest, zooals de boomen en de lucht van me wilden.

Het moest iederen dag Zondag kunnen zijn.

Nu weet ik waarom ik houd van zachte tinten. Omdat ze hooren bij den avondhemel.

4