De wonderbare genezing

Ik had zijn vrouw nooit gezien, maar het hoefde niet, men kan ook de menschen hooren zooals ze zijn. Ik hoorde haar. Zijn stem raakte ik kwijt omdat zij aan de andere zijde duidelijker sprak met een opgewekte damesstem, die keurige antwoorden formuleerde op de visitevragen.

Ik hoorde wel maar ik wilde niet onthouden, het waren woordeiji voor een ander. Maar opeens zei ze: Frans, en dat was geen woord, dat was zijn naam, en ook de naam van haar man. Ik wilde niet meer hooren hoe ze zijn naam gebruikte, het was niet voor mij, ik wilde niet hooren hoe die beleefde stem gewoon over hem sprak tegen een ander. Maar ik moest wel hooren omdat ze zoo goed articuleert, en toen greep de angst in mijn hart zoodat ik moest onthouden.

Nu weet ik alles. Dat ze op reis gaan. Hij moet er heusch een poosje uit, hij is niet in conditie en ziet er slecht uit. Zij heeft aan Nice gedacht, hij heeft geen voorkeur. Hij heeft ook zoo weinig behoeften, hij is altijd serieus. Maar zoo kan men niet doorgaan op den duur, men moet zich ook eens ontspannen, dus heeft zij maar het initiatief genomen. Als ze hem kan overhalen, blijven ze nog een paar dagen in Parijs, het huis wordt schoongemaakt in dien tijd. Ze weet nog niet wanneer ze terugkomen, er behoeven geen bijzondere schikkingen gemaakt te worden. Ze zijn vrij. Ze hebben nu eenmaal geen kinderen.

Er is nog wel meer gepraat, maar ik weet niet wat. Er kneep een angst in mijn hart, dat iedere vezel lam lag. Ik weet niet meer wat ik heb gezegd, toen hij bij me kwam na het spreekuur. Ik geloof, dat ik alleen maar

72