De wonderbare genezing

Dus dit is het werk, dat voor me klaarligt overmorgen. Waarom merk ik eerst nu, na elf jaar, dat dit werk geen werk is ? Misschien omdat ik nu dagelijks juffrouw de Groot zie werken? •—• Misschien.

Moeder was in haar schik indertijd, toen ze deze bezigheid voor me had gevonden, nadat haar Russen en de Oostenrijksche fondsen haar zoo ongelooflijk in den steek hadden gelaten. Het was heel gelukkig, dat de Bankdirectie deze uitkomst voor haar wist, toen haar beleggingen plotseling onvindbaar waren weggesleept door den oorlog. Iedereen zei, dat ik bofte, want ik had geen diploma’s. En zelf dacht ik niet aan het werk, ik dacht aan salaris. Rob was er toen ook nog, ik dacht niet dadelijk aan een lang leven voor niets dan dit werk.

Overmorgen ga ik dus weer verder met het classeeren van papieren, die niemand meer zal inzien. Daarmee verdien ik mijn leven.

Zonderling, nu valt me in, dat ik ook al deze uren thuis schrijf aan iets, dat nooit gelezen zal worden. Dat ik zelf papieren volschrijf, die niemand ooit zal inzien. Maar ik leg mijn pen niet neer. Ik blijf toch schrijven. Nu maar weer over gewone dingen, dan vergeet ik mezelf en de bangheid. De gewone woorden moeten maar hun weg vinden door me heen, dat gaat vanzelf, ik laat me door de dingen dicteeren. Dan hoef ik ook niet te denken en dan raak ik niet aan de plek waar mijn gedachten zeer doen.

Wat is er vandaag dat geschreven wil worden? Ja. Het ijs en juffrouw de Groot.

Er ligt ijs in den parkvijver. Iedereen rijdt, de menschen

68