De wonderbare genezing

dag. Ik weet wel niet wat ik nu schrijven ga in dit schrift, maar ik wil schrijven, want als ik moet blijven stilzitten ga ik denken en dan word ik bang. Morgen is het de laatste dag, overmorgen moet ik weer onder de menschen, dan word ik ook zelf weer een nuttig mensch, dat werkt voor zijn brood.

Dit is mijn werk. Ik verzorg het archief. Met de anderen, 's Morgens ordenen wij de afgewerkte, dubbel geparafeerde papieren, die niemand meer noodig heeft. Ik typ de archieflijsten en houd de klappers bij.

Dan schikken we de papieren in mappen en de mappen in doozen, die wekelijks worden bijgezet in den archief-kelder. Ons archief heeft een planklengte van een kilometer. In den archiefkelder staan de ijzeren laden, er is plaats voor twaalfhonderd laden en in iedere lade is plaats voor tien doozen. Elke week vullen we vijftien a twintig doozen met de mappen waarin niemand meer iets behoeft op te zoeken. Dus zou de kelder misschien wel eens vol kunnen raken. Daarom verwerken wij weer de doozen, die vijf jaar geleden zijn bijgezet, wij schiften de papieren, en bewaren de belangrijkste, die, waarvan het niet heelemaal zeker is, dat niemand ze ooit meer noodig zal hebben. Maar er komt nooit iemand voor dit belangrijkste materiaal, omdat het al vijf jaar oud is.

Zelfs als de Bank honderd jaar bestaat, en er geschiedenis moet worden geschreven, zal niemand ons werk noodig hebben. Want de papieren, die werkelijk belangrijk zijn, worden bewaard in de kleine safe naast de directiekamer.

67