De wonderbare genezing

Het is heel rustig, dat ik alles aan hem kan overlaten. Ik denk nu maar weinig aan mezelf, er valt niet veel te denken. Ik leef maar zooals hij wil, ik loop en eet en slaap en iederen tweeden dag lig ik onder de zon. Mijn dagen zijn heel vol zoo, daarom schrijf ik ook niets meer op, het is zeker wel een dag of tien geleden, dat ik het laatst dit schrift in mijn handen had. Ik hoef ook niets meer op te schrijven, want er is weer iemand, tegen wien ik woorden kan zeggen. Als ik terugkom van zijn huis is alle zwaarte weggevallen. Dan ben ik even rustig als op de avonden dat ik dit schrift dichtsloeg en er stil mee bleef zitten tusschen mijn handen.

In de tusschenkamer, naast zijn spreekkamer, staat de lamp boven de rustbank. Ik lig een half uur op mijn rug en een half uur op mijn borst.

Vandaag verwonderde ik me even, dat ik me nooit verveelde. Maar toen wist ik, dat het komt, omdat ik hoor hoe er gesproken wordt naast me.

Ik hoor natuurlijk niet welke woorden hij gebruikt, want de deur is dicht en hij spreekt zacht tegen zijn patienten. Ik hoor alleen zijn stem, die onderricht en troost en goedmoedig plaagt. Een enkelen keer kermt iemand en dan wordt zijn stem als een cellostreek. Na het spreekuur komt hij bij me om de lamp af te stellen, dan zie ik dat zijn oogen vol zijn van wat hij mee heeft doorgeleefd.

Nog vier dagen, dan is het 1 Februari. Ik ben bang. bondag. Morgen is het 3i Januari. Dat is de laatste

66